Dzisiaj, 13 grudnia 2023 roku, spoglądamy w przeszłość, wspominając 13 grudnia
1981 roku – dzień, który na zawsze zapisany został w kronikach polskiej historii jako czas
ciemności i zdrady. Rozważając tę ciężką przeszłość, z uznaniem przyglądamy się odwadze tych, którzy w obliczu represji i zagrożeń stanęli murem, broniąc ideałów wolności i solidarności. Ich
cierpienie było świadectwem Narodu, którego ducha żaden dyktator nie mógł złamać.
Gdy z perspektywy lat spoglądamy na te wydarzenia, z pokorą przyjmujemy
dziedzictwo tych, którzy nie ugięli się przed upartym cierniem represji. Ich ofiara stała się
symbolem nieugiętej walki o wartości, które przewyższają krótkowzroczne interesy jednostki.
Dzisiaj, w dniu rocznicy tamtej tragicznej chwili, składamy cześć tym, którzy za cenę
własnych losów bronili honoru Polski, zawsze gotowi oddać najwyższą daninę za wartości
święte dla Narodu Polskiego. Składamy im cześć nie tylko słowem – lecz i czynem,
przygotowując projekt ustawy o zakazie propagowania sowieckiego komunizmu i rosyjskiego
imperializmu. Za długo w niekomunistycznej Polsce pozwolono fetować katów i poniżać ich
ofiary. Przygotowując projekt tej ustawy zobowiązujemy się działać, aby jej przepisy przyjęto,
albo w obecnej formie, albo w formie doskonalszej.
Niech ta ustawa będzie pomnikiem pamięci dla wszystkich tych, którzy stracili życie i
zdrowie, których więziono w imię walki o Polskę. Niech będzie wyrazem uznania dla tych,
którzy pomimo prześladowań nie zatracili wiary w ideały narodowe oraz dokończy dzieło „Ustawy dekomunizacyjnej” z dn. 1 kwietnia 2016 roku.
Przecz z komuną!
Niech żyje wolna Polska!
Zapraszamy do obejrzenia nagrania z konferencji prasowej organizowanej pod Ambasadą Rosyjską w Warszawie w ramach 
Podczas konferencji młodzi działacze przypomnieli o celach drugiej edycji akcji 
Nagranie dostępne dzięki Stowarzyszeniu „Wspólnota i Pamięć”, dziękujemy!
Mimo wcześniejszego apelu do władz miasta z 1 marca br. radomską przestrzeń publiczną nadal szpecą pomniki Armii Czerwonej. Niestety, naszym rządzącym nie przeszkadzają obiekty propagandowe rosyjskiego projektu imperialnego jakim było ZSRR, nawet w obliczu agresji Rosji na Ukrainę i ponownego przebudzenia się rosyjskiego imperializmu.
Potomkowie Polaków mordowanych, bitych, torturowanych i gwałconych przez żołnierzy Armii Czerwonej, muszą dziś żyć w cieniu obiektów wzniesionych ku czci oprawców swoich bliskich, a to wszystko dlatego, że władze miasta nie chcą dokończyć dekomunizacji radomskiej przestrzeni publicznej. Tak trudno sobie wyobrazić jaki ból te pomniki rodzą w sercach radomian, którzy byli gnębieni i prześladowani przez komunistów? Jeśli tak, to wystarczy spojrzeć na Ukrainę. Wszyscy pamiętamy Buczę, Irpień i wiele miejsc gdzie Rosjanie bestialsko mordowali Ukraińców. Niestety, władze Radomia zapomniały o Katyniu, Charkowie czy Miednoje, o miejscach, w których komuniści mordowali najlepszych synów tej ziemi!
Ponownie zaapelowaliśmy także o pozbawienie czerwonoarmisty Michaiła Orłowa i kosmonauty Piotra Klimuka nadanego w latach 70. XX w. honorowego obywatelstwa miasta Radomia.
Przypomnijmy, w 1945 roku nie było żadnego „wyzwolenia”, tylko nowe zniewolenie. Te słowa kierujemy w szczególności w stronę liderów lokalnych struktur Lewicy, panów Waldemara Kaczmarskiego i Patryka Fajdka, którzy co roku razem z innymi postkomunistami gromadzą się pod pomnikami Armii Czerwonej, aby uczcić pamięć rosyjskich okupantów. Kierujemy w ich stronę pytanie: czy jeśli wojna na Ukrainie się skończy, to będą panowie jeździć tam, palić znicze i składać kwiaty na grobach najeźdźców? To czemu robicie to tutaj, w Polsce, w Radomiu? Wielu radomian, których przodkowie zostali pokrzywdzeni przez komunistów, twierdzi, że plujecie na ich pamięć. Nie jest wam po prostu wstyd?
Pan Marcin Wiosna podkreślał, że „jest to nie do pomyślenia w normalnym kraju, że próbuje się upamiętniać bandytów”, a także, że „te obiekty wystawione są w miejscu publicznym, z którego powinny zniknąć, zostać zniszczone, a ich gruz należałoby rozsypać na drogę”.
Ojciec pana Marcina Wiosny pod dowództwem żołnierza wyklętego – Tadeusza Zielińskiego ps. „Igła” prowadził działania partyzanckie wymierzone w komunistyczne władze. Jako 22-latek był zatrzymany i skazany za to na dożywotnie więzienie. Zanim jednak został skazany, funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa znęcali się nad nim, zmuszając do spania na betonie, polewali go wodą, uniemożliwiali korzystanie z podstawowych urządzeń sanitarnych, odmawiali pomocy ambulatoryjnej. Matka z kolei została skazana na karę więzienia za to, że oddziałom „Igły” udzielała pomocy poprzez zaopatrywanie żołnierzy w medykamenty.
